Rouwen geeft ruimte

Rouw doet pijn. Rouwen kan om alles. Je kunt rouwen om heel veel verschillende dingen. Een baan die stopt terwijl je er zelf nog niet klaar mee bent of voor bent. Een relatie die om wat voor een reden eindigt. Een dierbare die naar de geestenwereld vertrekt. Je leven zoals je deze kent wordt niet meer ingevuld zoals je dit voor ogen hebt. 

De grijze sluier van rouwen

Wanneer je rouwt dan doet niets er meer toe. Is er niets wat je wereld, je dag of je zijn opvrolijkt. Alles is grijs. Alles zit onder een sluier. Je bent leeg, je hebt geen energie en het liefst ben je er zelf ook niet. Je bent niet alleen. Al voelt dit wel zo. Dit is het deel waar je alleen doorheen gaat. Dit deel is waar niemand je iets kan vertellen, je kan helpen, met je mee kan of er voor je kan zijn. In dit deel vertrouw je op jezelf. Dit is heel moeilijk en ja ook heel zwaar. Je drijft met de rouwemotie mee, je verdrinkt in je verdriet.

Rouwen is kracht

Daar, daar in het donker. Daar in het allerdiepste zwart en donkerte. Daar zit je kracht en de liefde om rouw te kunnen dragen. Daar zit je geloof dat het er mag zijn. Dat je dit kunt dragen. Zelfs in je diepste rouw.

Het vergt moed om telkens terug te keren in dit gevoel. Het gemis intens te voelen. Geen verwijt te maken of je schuldig te voelen. Erkenning is voldoende. Niemand kan je vertellen hoe jij rouwt. Hoelang en wat jij nodig hebt om het gemis te dragen. Het is jouw leven, jouw verdriet en jouw liefde die je te delen hebt. Rouw is de meest verdrietige vorm van liefde. 

Rouwen geeft ruimte