"Heb je er zin in, ben je er klaar voor?" vraag ik zoonlief op weg naar een uurtje padsen. Als warming-up stel ik voor om er samen hardlopend heen te gaan. Boem! Zoonlief let niet op en struikelt over zijn eigen benen en ligt krijsend en huilend op de grond.
Net op dat moment komt lief voorbij in de auto. Hij laat het raam zakken, ziet en hoort zijn zoon kermend op de grond, ik zie zijn ogen draaien en hoor hem denken "Wat is dit nu weer?".
In plaats van op zijn vraag te reageren, loop ik naar onze zoon. Ik houd hem vast, knuffel hem en geef ik kusjes op zijn pijnlijke knie. Troosten gaat voor verantwoording die totaal niet nodig is. "Kom," hoor ik door het raam, "ik breng jullie wel even".
Bam, bam, bam! Bij Injo gaan we samen lekker los. De pijnlijke knie is al snel vergeten. Het valt me op hoe snel en soepel onze zoon alles oppakt. Helemaal enthousiast gaat hij ervoor. Ik geloof dat ik een stukje van mezelf herken.
Tijdens dit uur leren mijn zoon en ik elkaar anders kennen. We leren op elkaar te vertrouwen, hebben respect voor elkaars kracht en maken de grootste lol met elkaar. Dit is zo bijzonder en fijn. Injo creëert op een speelse en ongedwongen manier een veilige en warme plek waar wij onszelf mogen zijn waarin niets moet en hoeft, alles mag er zijn. Dat maakt dat wij alle vrijheid hebben om vrij te sparren met elkaar.
Direct na de geboorte van Noël was er een wederzijdse herkenning in elkaar. In een vorig leven zijn mijn zoon en ik man en vrouw geweest. Nu mag ik hem begeleiden naar een leven van vertrouwen, liefde en zijn eigen ik. Een andere rol met net zoveel liefde voor elkaar. Telkens wanneer ik een nieuwe magische ontdekking doe en dit met hem deel, krijg ik als antwoord: "Ja, dat weet ik mam". Of "Vertel eens meer" om vervolgens te zien dat mijn ontdekking voor hem een opening is om zijn magische momenten met mij te delen.
In het begin stond ik er met open mond bij te luisteren. Nu weet ik dat dit slechts het topje is van alle mogelijkheden die er zijn om met het universum te werken. Niet alleen ik ben op pad. Door dit pad af te gaan en open te delen met mijn gezin, zie en voel ik ook dat zij met mij mee reizen. Aftastend, soms kritisch en vooral erg nieuwsgierig. Waar ik steeds de gekke mama was omdat ik onverklaarbare dingen zie, zei of voelde begrijpen wij deze ingevingen steeds beter. Nu ben ik vooral gekke mama vanwege mijn grapjes, de onverwachte schrikmomenten of de spontane dansbewegingen in de winkel. Daar teken ik gegarandeerd voor.
Ons pads moment zit erop. Blij en voldaan lopen wij naar huis. Druk napratend, gezellige grapjes makend en vooral met een hele grote lach op ons gezicht. Op naar de volgende sessie samen. Dit is zeker voor herhaling vatbaar 🥊
Reactie plaatsen
Reacties